Hersenschudding
Ik kijk naar de witte auto, waarin de bestuurder rustig afremt. Ik heb voorrang, dus fiets door. Net als ik voor haar langs rij, trekt ze op en geeft ze ineens gas. Voor ik het me kan beseffen lig ik met een smak op het asfalt. Mijn fiets ligt over mee heen. Mijn heup en vooral mijn hoofd doen ontzettend pijn, maar ik ben nog bij bewustzijn. Omstanders halen mijn fiets van me af. Helpen me overeind. De dame komt uit de auto en belt in paniek 112. “Ik had je echt niet gezien!” Ze tettert om me heen met vragen. “Komt er bloed uit je oren?” “Ben je bewusteloos geweest?”. Ik ben in de war en versuft. Maar nergens bloed, alleen blauwe plekken. En hoofdpijn. “Geef me zelf de meldkamer maar even” zeg ik tegen haar. Ik weet de persoon aan de andere kant van de lijn uit te leggen dat een ambulance me echt wat overdreven lijkt. Ik kan zelf staan en lopen. De ambu wordt gecanceld, maar er komt wel een motoragent. Hij stelt me wat vragen. “Wat voor dag is het vandaag?” Ik heb geen idee… “ma, nee dinsdag!” Toch? “Wie is onze koning?” Ha, strikvraag! Denk ik. “We hebben geen koning, maar een koningin” zeg ik vol overtuiging. Ik zie aan zijn blik direct dat dat niet het goede antwoord is. Ik doe alsof ik een grapje maak, natuurlijk hebben we een koning! Maar op het moment dat we de schadeformulieren gaan invullen wordt pas echt duidelijk dat mijn hoofd het niet meer doet. Met moeite hakkel ik mijn NAW-gegevens, maar de rest van het formulier is abracadabra voor mij. Ik kan de zinnen lezen, maar snap niet wat er staat. Laat staan dat ik weet wat ik in moet vullen. ’s Middags toch maar even naar de huisarts. Diagnose; een fikse hersenschudding. Zeker 2 weken rust en daarna verder kijken. Maar het blijft niet bij die 2 weken. Bijna 6 maanden kostte het, om weer op mijn oude niveau te kunnen functioneren. Confrontatie met afhankelijkheid Ik kon niet meer zelf autorijden, mijn dag plannen, mijn huishouden draaiende houden, voor onze zoon zorgen. Continu liep ik tegen mijn grenzen aan. Want; Dit kon ik toch gewoon? Waarom lukt het me nu ineens niet meer? Wat een confrontatie met jezelf, een haperend brein! Het werd allemaal opgelost. Er kwam een schoonmaakster, wat extra kinderopvang en mijn partner zorgde met liefde voor mij. Lieve vrienden en familie reden me naar afspraken en ook van mijn collega's alle begrip. Wat was het fijn om zoveel steun te ontvangen en te kunnen bouwen op mijn zekerheden. Mijn thuis, mijn veilige plek, met de mensen van wie ik hou. Wat heb ik het afgelopen half jaar vaak gedacht aan al die mensen met wie ik werk en gewerkt heb. Hoe zij ooit “gewoon” vol in het leven stonden. Jong en oud. Die ook ineens tegen haperingen en grenzen aanliepen. Die een dementie diagnose kregen en bij wie het alleen maar achteruit ging. Die nooit meer de hoop of het uitzicht hadden op genezing. Steeds afhankelijker werden. Ik voel nu nog het verdriet en de angst die het bij mij opriepen. Je zelfstandigheid en autonomie inleveren en loslaten wat er om je heen gebeurt. Omdat je er geen invloed meer op hebt, omdat je alle grip kwijt bent en gewoon niet anders kunt. Stel je toch eens voor... ...dat je in zo'n situatie, waarin je jezelf al helemaal verliest, ook nog eens je vertrouwde huis, je eigen bed, en soms ook je geliefde partner moet verlaten...om in een verpleeghuis te gaan wonen. Hartverscheurend, als je je nog beseft dat dit je eindstation is. Het laatste stukje van je leven. En hoe mooi en "thuis” we het met elkaar ook proberen te maken, hoe lief iedereen ook voor je is, eerst is er rouw. En verlies. En die hebben beiden vele gezichten. Laten we daar met elkaar eens wat vaker stil bij staan. Voor ons is de snelle doorloop heel gewoon. Soms komt er elke week wel een nieuwe bewoner op een afdeling wonen. Het is als voor de chirurg die elke dag op de OK staat en al duizenden mensen geopereerd heeft. Voor hem is het doodnormaal. Gewoon zijn werk. Maar voor degene die het overkomt is het ingrijpend. Levens veranderend. En doodeng om alle controle en al het bekende uit handen te moeten geven. Wat ben ik de bestuurder van de auto dankbaar, voor deze mooie inzichten en alles wat ik over mezelf heb geleerd in het afgelopen half jaar. Dicht bij mezelf blijven, grenzen voelen en er naar handelen. Dat is een cadeau dat ik de rest van mijn leven mee neem. En waar ik -hoop ik- nog lang genoeg mee mag oefenen, mocht ik ooit naar een verpleeghuis moeten verhuizen.
1 Comment
Stans
11/3/2022 03:26:14 pm
Mooi geschreven weer Laura, ik moet zeggen dat ik daar best regelmatig bij stil sta op het werk. We proberen ze een altijd thuis gevoel te geven maar dat is naar mijn gevoel niet mogelijk....deze mensen wonen nu ineens met nog 6 andere mensen die ze niet kennen, verplicht hun rariteiten accepteren, ongewenst gedrag van medebewoners, anders eten dan je thuis gewend bent...ook al doen wij nog zo ons best maar het zal nooit meer worden zoals het was.....dat realiseer ik met steeds vaker.
Reply
Leave a Reply. |
In het kortLaura, 38, werkzaam in de intramurale ouderenzorg sinds 2004 als activiteitenbegeleider, dagbestedingscoach en duizendpoot in allerlei projecten. Na 3 jaar als sociaal agoog, nu teammanager zorg. Archieven
July 2023
Categorieën |