In mijn eerste werkzame jaren in de ouderenzorg werk ik als activiteitenbegeleider op een zogenaamde dagverzorging. Dit is een groep waar bewoners uit het verzorgingshuis die bijvoorbeeld dementerend zijn, de dag door kunnen brengen. Ik help er bij de maaltijden en biedt er dagelijks activiteiten aan.
Ik ben een jaar of 20 en help deze bewuste ochtend meneer B. met zijn ontbijt. Hij is ernstig verzwakt, al behoorlijk dement en vaak ver weg. Echt communiceren lukt eigenlijk niet meer en zelfstandig eten wordt ook steeds moeilijker. Ik zit naast hem met een kommetje pap. Boterhammen krijgt hij niet meer weg. Terwijl ik lepel voor lepel uit de kom naar zijn mond breng, is het stil aan tafel. Meneer is vroeg vandaag, zijn groepsgenoten zijn nog niet aanwezig. Hij lijkt ver weg en regelmatig moet ik hem een beetje aansporen om te eten. Maar ineens lijkt hij te ontwaken uit de mist waarin hij vaak lijkt te verkeren en vangen zijn ogen de mijne. Hij kijkt me helder aan. Zijn hand legt hij op mijn vrije hand. Ik laat hem begaan en glimlach terug. Ieder mens heeft behoefte aan warmte en liefde. Ik ben niet bang voor een beetje fysiek contact en geef een kneepje in zijn hand. "Nou, dat zit er weer in meneer B. U kunt er weer even tegen aan voor nu. Lust u een kopje koffie?" vraag ik, wanneer het schaaltje pap leeg is. Hij knikt en blijft me aankijken. Als ik op wil staan om de koffie te pakken, voel ik zijn grip om mijn hand, die hij nog steeds vast heeft, verstevigen. Ik ga weer zitten en kijk hem vragend aan. "Weet je meisje", zegt hij met schorre stem en een liefdevolle blik in zijn ogen. "Ik wil wel met je trouwen, maar je vader vindt het vast niet goed". Ik ben ontroerd, geraakt en ook even overdonderd. Zo lief en zo oprecht, de woorden komen recht uit zijn hart. Ik wil hem niet afwijzen, maar hoe reageer je dán tactvol op zo'n opmerking? Ik sluit mijn handen om zijn handen en zeg zacht; "Wie weet, in een ander leven meneer B., zijn wij voorbestemd om samen te zijn. Ik denk inderdaad dat u gelijk heeft en dat mijn vader het nu niet goed zal vinden". Hij knijpt even in mijn handen, knikt en laat me dan los. "Dankjewel" fluistert hij met een glimlach om zijn mond. Waarna ik hem weer weg zie zakken in de mist in zijn hoofd.
2 Comments
|
In het kortLaura, 38, werkzaam in de intramurale ouderenzorg sinds 2004 als activiteitenbegeleider, dagbestedingscoach en duizendpoot in allerlei projecten. Na 3 jaar als sociaal agoog, nu teammanager zorg. Archieven
July 2023
Categorieën |