Ik kom bij haar binnen en boos kijkt ze me aan. Mevrouw Janssen-Korst. Een dubbele naam, zoals “van Erven-Dorens”, legt ze keer op keer uit. “Maar hier noemen ze me allemaal Mevrouw Janssen.” Ik weet dat ze liever bij haar volledige naam genoemd wordt en ik vind het een vorm van respect om dat ook te doen. Daarom mag ik haar inmiddels Jos noemen. Ironisch. Jos heeft elke dag pijn aan haar nek. Zit met een kraag heel stil in een sta-op-stoel. Alles is er aan gedaan, maar de pijn is chronisch en niet te verhelpen. Zware pijnstillers houden haar nog enigszins op de been. Emoties zijn lastig. Jos heeft –net als ieder mens van 80 jaar en ouder- al zo veel meegemaakt in haar leven. En de pijn helpt daar niet aan mee. “Wat hoor ik nou, ga je weg? Waarom? Je laat me in de steek!” Verwijtend kijkt ze me aan, maar ik zie ook de tranen in haar ogen. Ik ga bij haar zitten. “Ja, dat klopt Jos” zeg ik zacht. En ik leg haar uit hoe het zit. Een baan die past bij de opleiding die ik gedaan heb. Fulltime. Een nieuwe kans, een nieuwe uitdaging. “Je hebt gelijk” hoor ik dapper naast me. “Ik had het ook gedaan als ik jou was, maar ik ga je wel heel erg missen”. En dan zijn daar toch die tranen. Ik pak haar hand. Ze knijpt er in. Even zijn we samen stil. Ik voel een brok in mijn keel. Afscheid nemen, ook al is het mijn eigen keuze, is nooit makkelijk. Ik besef me dat ik haar achter laat. Ze wéér aan iemand anders moet wennen, haar hele verhaal opnieuw zal moeten doen. Ik beloof haar te zorgen voor een goede overdracht, maar het is een schrale troost. Ik zeg haar dat ik haar tranen begrijp. Dat ze er mogen zijn. Dat ze boos op me mag zijn. “Nee hoor, ik ben niet boos. Ik begrijp het”. En ze vertelt hoe ze zelf ooit de overstap maakte van een veelbelovend verpleegkundige, naar een goedbetaalde baan als directiesecretaresse. Soms loopt het zo in het leven. Ik vraag of ze een knuffel wil. “Ja, graag” zegt ze. Ik sla mijn armen voorzichtig om haar broze lijf en hou haar even vast. Daar komen de tranen weer, ook bij mij. “Kom je me nog eens opzoeken?” vraagt ze heel zachtjes… Ik geef eerlijk toe dat ik dat niet kan beloven, ook al wil ik volmondig “ja” zeggen. Ze begrijpt het. “Ik hoop je nog eens te zien” zegt ze. “Dat hoop ik ook, Jos” zeg ik. Het komt uit de grond van mijn hart. 10 jaar
Ontelbaar veel kopjes thee Prachtige herinneringen Aan al die bewoners en familieleden Honderden levensverhalen En zóveel lieve collega’s en vrijwilligers, Lieve allemaal, ik ga jullie missen! Op 31 december neem ik afscheid van Zorggroep Almere. Na 10 jaar waarin ik onwijs veel mocht groeien en leren, ga ik mijn hart volgen en een nieuwe uitdaging aan. Per 1 januari ga ik aan het werk als Sociaal Agoog bij Vivium Zorggroep. Ik zal mijn nieuwe en oude avonturen blijven opschrijven.
2 Comments
|
In het kortLaura, 38, werkzaam in de intramurale ouderenzorg sinds 2004 als activiteitenbegeleider, dagbestedingscoach en duizendpoot in allerlei projecten. Na 3 jaar als sociaal agoog, nu teammanager zorg. Archieven
July 2023
Categorieën |