Het is 2e kerstdag. Ik zie mezelf staan met een schroevendraaier in mijn hand. “Dit is niet oké” flitst het door mijn hoofd. Maar ik duw de gedachte weg. Het moet…en ik doe het. “Ik kom even aan uw deur klussen mevrouw Raven”, zeg ik met een glimlach. Die zij niet ziet, want ik ben in volle bepakking. Blauw schort, mondkapje, handschoenen, spatbril. Ik hoop dat mijn ogen haar toch wat geruststellen. Al laat ze mij begaan. Ze heeft geen idee wat ik aan het doen ben.
’s Avonds onderweg naar huis zit ik in de auto en komt het besef. Ik heb vandaag mensen opgesloten op hun kamer. Letterlijk het slot omgedraaid, zodat ze niet meer naar buiten kunnen komen. De tranen schieten in mijn ogen. Ik wéét waarom ik het heb gedaan, maar het voelt niet goed. En hoewel ik het met de familie besproken heb, zij begripvol en akkoord waren, knaagt het toch. Je zal maar verlangen naar een wandelingetje, naar andere mensen om je heen en ineens voelen dat je opgesloten zit. En niet (meer) weten waarom... Hoe kon het dan toch zo ver komen? Mw. Raven is positief getest op Covid-19. Oftewel Corona. Sommige bewoners zijn hier erg ziek van en liggen op bed. Hun deuren hoeven veelal niet op slot. Maar Mw. Raven voelt zich prima. Ze kucht een beetje en heeft een loopneus. Ze is besmettelijk voor anderen, maar zelf niet ziek. Ze heeft geen koorts, is niet benauwd. Alzheimer heeft haar begrip van taal en tijd weggevaagd. Haar uitleggen dat ze besmettelijk is, is volstrekt zinloos. Laat staan dat we haar kunnen uitleggen dat ze op haar kamer moet blijven en niet mag rondlopen. Zoals ze gewend is. Het verpleeghuis is hier prachtig op ingericht. Met heel veel vrije loopruimte en open afdelingen. Ooit heeft er iemand goed nagedacht over wat mensen met dementie en loopdrang prettig vinden. Maar die architect heeft nooit kunnen vermoeden hoe zo'n open architectuur een ramp is in tijden van corona. En hoe er nu heel snel en ongemerkt besmettingen plaatsgevonden hebben. Veiligheid of welzijn? Het is een duivels dilemma waar we elke dag opnieuw voorstaan. Terwijl de besmettingen ons om de oren vliegen en de ene na de andere bewoner en medewerker ziek blijkt, doen we aan crisismanagement. Hierbij staan het belang van veiligheid en welzijn van de bewoners lijnrecht tegenover elkaar. De enige manier om het virus te remmen, is isoleren. En hoewel het met Mw. Raven goed gaat, is een positieve covid test terwijl je in een verpleeghuis woont, een potentieel doodvonnis voor een andere bewoner. Kies je ervoor om te proberen zo min mogelijk mensen te besmetten, dus veilig te houden en zoveel mogelijk in leven, dan is isoleren het antwoord. Maar daarmee ontneem je de bewoner een stuk welzijn, vrijheid en sociale contacten. Wat weegt er zwaarder? Een mensenleven? Of de invulling van dat leven? Ethische vragen die in de hele samenleving op dit moment spelen. En waarbij de antwoorden, de voors- en tegens, aan beiden uitersten van het spectrum te vinden zijn. Covid cohort De bezetting, die normaal al minimaal is op feestdagen, is vanwege veel zieke medewerkers nu echt nijpend. Verhuizen lukt vandaag niet, maar we maken wel een plan voor de volgende dag. Er wordt een covid cohort gecreëerd op een bovenverdieping. Morgen kan Mw. Raven hier naar toe verhuizen. Omdat iedereen op deze afgesloten afdeling besmet is, krijgt ze een stukje vrijheid terug. Ze hoeft niet meer op haar kamer te blijven. De deur zit niet op slot. Het is beter dan opgesloten worden. Maar ook een verhuizing van haar vertrouwde plek naar een nieuwe afdeling, met andere gezichten en een andere kamer, geeft Mw. Raven onrust. Reflectie Nu de ergste crisis voorbij is, veel bewoners gelukkig hersteld zijn van covid en we van sommigen ook afscheid hebben moeten nemen, is het tijd voor reflectie. Zouden we het een volgende keer weer zo doen? Ik weet het niet en gelukkig hoef ik dat niet in mijn eentje te bepalen. Komt er een volgende keer? Ik hoop het niet. Met angst en beven zien we een eventuele derde golf met Britse variant tegemoet. Het voelt zo machteloos...Al die tijd hadden we nog geen besmettingen gehad. Nu is het als struikelen aan het einde van een marathon. Met de finish (vaccinaties) in zicht...
2 Comments
Mariette
28/1/2021 07:46:39 am
Beste Laura,
Reply
Laura
29/1/2021 10:29:06 am
Beste Mariëtte,
Reply
Leave a Reply. |
In het kortLaura, 38, werkzaam in de intramurale ouderenzorg sinds 2004 als activiteitenbegeleider, dagbestedingscoach en duizendpoot in allerlei projecten. Na 3 jaar als sociaal agoog, nu teammanager zorg. Archieven
July 2023
Categorieën |