Hoi allemaal!
Ik ben er weer, terug van weggeweest! Wellicht weet niet iedereen waarom het zo stil werd rondom mijn blogjes, daar zal ik eerst wat over vertellen. Kindje op komst Een jaar geleden kwam onze grootste wens uit, ik raakte in verwachting! Natuurlijk kon ik mijn mond niet houden en dus wist het team van agogen en psychologen al snel dat ik zwanger was en niet veel later volgden ook de zorgteams waarin ik werkte. Vol goede moed hoopte ik mijn zwangerschap lekker aan het werk te kunnen blijven, maar het liep anders. In januari kreeg ik plotseling erge buikpijn en na een paar weken tobben bleek ik een darmbeknelling te hebben. Ik werd geopereerd, herstelde redelijk goed en ging weer aan het werk. Een spannende tijd met veel onzekerheid, want tegen de tijd dat ik weer aan het werk kon, kwam Covid-19 het land binnen en er was nog maar heel weinig bekend over de gevolgen van Covid bij zwangere vrouwen. Bijzonder, hoe je moedergevoel dán al volop werkt. Ik wilde er graag zijn voor mijn collega’s en wilde dolgraag werken, maar was ook bang en wilde mezelf aan de andere kant het liefst thuis opsluiten. Ik wist me er overheen te zetten. Het was inmiddels maart en ik was net een paar keer komen werken toen het weer mis ging. Opeens weer dezelfde hevige buikpijn. Ik heb mijn werkdag afgemaakt, maar lag dezelfde avond onder de MRI en de volgende ochtend op de OK. Wéér een darmbeknelling. De herstelperiode duurde dit keer wat langer. Gelukkig ging alles met ons kindje goed! Hij (we wisten inmiddels dat we een zoon zouden krijgen) leek nergens last van te hebben of over te houden aan de operaties. Ik heb vervolgens nog een kleine 3 maanden kunnen werken. Het was een vreemde tijd. Continu de spanning op de afdelingen van mogelijke Covid-verdenkingen, maar steeds gelukkig negatieve testuitslagen. Eind juni ging ik met verlof! Jippe! Op 5 augustus is onze zoon Jippe geboren. Ik ben thuis bevallen zoals ik graag wilde en alles is zonder complicaties verlopen gelukkig. Jippe is een heerlijk mannetje en na zoveel weken thuis ontzettend genieten, begon half november mijn gewone ritme van werken weer. En had ik het goede voornemen ook weer te gaan bloggen. Natuurlijk over de mooie casussen die we meemaken in ons werk. Deze persoonlijke blog is dan ook een uitzonderlijke ;-) Het is best even wennen om weer aan het werk te gaan en de hele dag een mondkapje te moeten dragen. Maar ook weer heel fijn om er weer te zijn. Wat een warm welkom en lieve interesse van iedereen! Waarom ik zo van mijn werk geniet... Eén van de eerste dagen dat ik aan het werk was had ik zo'n heerlijk moment! Ik kwam Mw. Davers tegen op de gang en zei haar enthousiast gedag. Ze herkende mij niet meer, dus stelde ik me voor. “Ach”, zei ze, "Laura! Dat vind ik nou precies een naam voor jou!”. Waarop ik bedenkelijk kijkend antwoordde “Ik vind Nel wel een mooie naam voor u”. Een stomverbaasde blik kwam mijn kant op. “Zo heet ik ook! Nou, wat toevallig”. Had ik mijn mondkapje niet op gehad, had ze vast aan mijn gezicht gezien dat ik haar stiekem een beetje in het ootje nam, want natuurlijk kende ik haar voornaam al. Maar nu was ze blij verrast. Ik heb het er maar bij gelaten...
1 Comment
Stans
14/12/2020 03:54:49 pm
Ha die Laura,
Reply
Leave a Reply. |
In het kortLaura, 38, werkzaam in de intramurale ouderenzorg sinds 2004 als activiteitenbegeleider, dagbestedingscoach en duizendpoot in allerlei projecten. Na 3 jaar als sociaal agoog, nu teammanager zorg. Archieven
July 2023
Categorieën |